“De goede dood de slechterik en het publiek juicht”. Een klassieke formule, beschouwd als de perfecte “gelukkige einde”. Maar… er gaat iets mis, toch?

Omdat als geweld binnen het scherm zou worden opgesloten, op het gebied van fictie ... zou het kunnen werken. Maar zo is het niet.

De harde realiteit toont ons dat overal de oude wet van "oog om oog, tand om tand" wordt toegepast...en zogaat het nu: verdeeldheid, wrok, haat, geweld, beledigingen, vernederingen... Conclusie: dat einde is niet gelukkig, noch is het definitief, maar het begin van een eindeloze reeks trieste hoofdstukken, met echte mensen, van vlees en bloed.

Voor het sombere panoramavan de cultuur van de verdeeldheid en confrontatie, kunnen we ons laten besmetten en meedoen met de oorlog ... of gewoon klagen ... of iets positiefs doen om zoveel "hater" die losloopt tegen te gaan.

Mijn opinie is duidelijk: actie! Ik wil de vrede in de samenleving bevorderen en de effectiviteit van vergeving bekendmaken. Omdat ik geen andere remedie ken die zo'n capaciteit heeft om een oorlog te beëindigen.

Om vergeving vragen en vergeven, werkt. In 100% van conflicten

THE GRATEST GIFT maakt het duidelijk, niet met theorieën, maar met echte verhalen over verzoening, waarin vrede eindelijk de oorlog heeft overwonnen. En in alle gevallen leek het onmogelijk.

Daarom ben ik niet tevreden dat THE GRATEST GIFT "leuk" is. Ik streef naar iets belangrijkers: dat de film diepe wonden kan helen in de harten van de toeschouwers. Ik wil dat iedereen de kracht krijgt om vergeving te vragen en om te vergeven. Dat is een gelukkig einde.

THE END